22 de decembro de 2016

A candidata, de Miguel Sande



Lin esta semana a última novela premiada no García Barros, da que, esquematicamente, saliento tres contras:

1. Algúns fíos narrativos, coido que interesantes, quedan sen profundizar, mesmo a historia que dá título á obra. Certo que isto potencia ocos a encher desde á imaxinación lectora. Ás veces a narración detense en descricións máis ou menos afortunadas.
2. Certas escenas de sexo non me resultan coherentes co transcorrer da narración.
3. O final.

E, por suposto, tres pros:

1. Estrutura interesante que permite coñecer a mesma historia desde varios eus.
2. Imaxes potentes, poéticas, contundentes, ben escritas.
3. Novela para ler sen soltar o libro.

12 de decembro de 2016

Festivala

Festivala
Aínda con retraso, deixo constancia do paso polo Festivala, festival de mulleres creadoras, en Vilagarcía de Arousa, cos poemarios autoeditados. Tivemos que facer máis para a ocasión. Sorprendeume unha muller aleitando pechada no baño...
Pide aquí o poemario: arainhadasformigas@gmail.com

Festivala
Aún con retraso, dejo constancia del paso por el Festivala, festival de mujeres creadoras, en Vilagarcía de Arousa, con los poemarios autoeditados. Tuvimos que hacer más para la ocasión. Me sorprendió una mujer amamantando cerrada en el baño...
Pide aquí el poemario: arainhadasformigas@gmail.com


5 de decembro de 2016

Din do noso poemario





Hoxe na Voz, agradecida a Ramón Nicolás polas súas palabras sobre Nin pombas nin flores. Recordade que podedes conseguir o libro escribindo ó mail arainhadasformigas@gmail.com. E, se xa o tes, mándanos a túa lectura. Grazas!

Dicen de nuestro poemario...
Hoy en La Voz, agradecida a Ramón Nicolás por sus palabras sobre Nin pombas nin flores. Recordad que podéis conseguir el libro escribiendo al mail arainhadasformigas@gmail.com. Y, si ya lo tienes, mándanos tu lectura. ¡Gracias!

Poemarios


Quedan aínda uns poucos poemarios desta primeira autoedición, Nin pombas nin flores e Mater lux, de Besteiros e Piñana. Aínda non tes o teu? Escríbenos: arainhadasformigas@gmail.com
A foto é da presentación no aniversario de GEA, o centro da psicóloga Jesica Rodríguez en Vilagarcía.

Poemarios
Quedan aún unos pocos poemarios de esta primera autoedición. Ni palomas ni flores y Mater lux, de Besteiros y Piñana. ¿Aún no tienes el tuyo? Escríbenos: arainhadasformigas@gmail.com
La foto es de la presentación en el aniversario de GEA, el centro de la psicóloga Jesica Rodríguez en Vilagarcía.


22 de xuño de 2016

O espello do mundo de Ramón Nicolás



Tremo. Cada vez que debo ler aquilo que escribe algún amig@, familiar ou só coñecido. E é que son eu "complicada", por non dicir "rara", con isto da literatura. Anos levo lendo practicamente só mulleres, practicamente só poesía e, con preferencia, contemporánea. Así pois, a novela dun home, de teor histórico e centrada no mil e pico, en principio, non entraría nas miñas preferencias. Pero, como non lela?
            E, así, achégome ó espello do mundo a uns poucos quilómetros do lugar onde a historia acontece. Rodeada de pedras que tragaron historias. Rodeada do silencio, moitas veces imposto, que agochan as construcións humanas cando os séculos avanzan cara ós devanceiros e devanceiras do futuro. A Ona Guiomar Méndez fáiseme carne e podo ver o remexer da touquinegra por riba das silvas e sabugueiros que larpan as pedras. Podo sentila abrindo a fenda do tempo ata pousar firmemente os pés na terra súa e agora miña. Damos a man a través do espello. O tempo esvaece. Rompen o silencio as voces esquecidas. E xusto mentres leo chega á aldea unha parella na procura das súas raíces. O avó, emigrante, exiliado, que deixara a casa no ano 1914. Hoxe só queda o lugar, a pegada do tempo a converterse en xabre. A memoria é unha necesidade.
            A novela fáiseme curta. Quero máis. Quero seguir escoitando a Martiño a arrincar o po da historia, a tomar con forza as rendas da súa propia vida. Quero saber de Guiomar, Constanza, Hildegarda, Eleonora. Quero que a avoa e Ermidas conten por que marcharon. Quero inserir a Icía como elo na cadea formidable de mulleres que foron e serán.
            Marabíllame a fluidez da linguaxe, a rapidez coa que se transita por unha historia de recendo antigo, de lingua exquisita que atrapa e nin o emprego, por veces, do latín, consegue entorpecer a lectura, dificultar a mensaxe. A mestría de xogar co presente e o ausente para ensarillarnos nunha historia que nos resistimos a abandonar cando concluímos as súas 191 páxinas.
            Finalizo felicitando ó autor pola súa estrea ó outro lado do quefacer literario e agradecéndolle a enorme tarefa que supón deitar luz sobre a escondida bibliografía dunha época, dunhas mulleres, dunhas vidas que fan parte da nosa. Grazas por levantar a memoria das pedras.

17 de xuño de 2016

Canciones de espinas

A miña lectura de Canciones de espinas, da mexicana Marisol Vera Guerra, recollida no seu blog.

Mi lectura de Canciones de espinas, de la mexicana Marisol Vera Guerra, recogida en su blog.

http://mujerespejo.blogspot.com.es/2016/06/recension-de-canciones-de-espinas.html

4 de xuño de 2016

Din do noso poemario...

Marisol Vera Guerra, a nosa querida e admirada poeta e, tamén, editora en Ediciones Morgana, www.edicionesmorgana.com, déixanos unhas emocionantes palabras sobre o noso poemario Nin pombas nin flores / Mater Lux (se o queres, escríbenos), acompañadas dunha potente ilustración:

Este libro es un útero, un refugio, una casa. Dos voces aúllan en tesituras rojas contándonos a los lectores cómo es "adentro", lo que allí ha pasado, las mutilaciones, las danzas, los besos. "Voy a parir desnuda de cadenas", dice Besteiros, "Voy a parir sin permiso y sin perdón"; completa desde su dimensión Piñana: "Aquí, donde ya no me dejan entrar, / está el lugar más sa(n)grado de mi carne". La primera en imágenes que cabalgan, desbocadas, sin espacio para el sosiego, con versos que se niegan a ser domesticados; la otra, con caminos horadados en el cuerpo, donde cada palabra es delicada espina que sostiene la esperanza.
Todas las mujeres en realidad sabemos de lo que estas dos poetas hablan, las que hemos parido y las que no, las que nunca parirán también, porque venimos del prístino huevo, cubierta la memoria de cortezas y unidas por la misma raíz. La poesía es el cordón umbilical que alimenta estas páginas. Este libro es un vientre y tú te hallarás dentro de él como en el primer día en que la luz alcanzó tus ojos.


Infinitas gracias, amiga.

3 de xuño de 2016

(III e última) Crónica: De gatos, poesía e mulleres marabillosas

Chegamos. Como en todo este periplo estamos tendo relativa sorte co aparcamento e o tempo. Madrid, como Barcelona, recíbenos con sol pero sen unha calor excesiva. De novo un parque, outra vez nenos soltos movéndose sen parar, comendo area. E as miñas amigas chegan e explícolles o proxecto, móstrolles os libros e gústanlles. Varias nenas elixen o seu exemplar e sinto que o círculo, dalgunha maneira, se pecha. Que escribo para elas, para as súas maternidades diferentes, únicas, súas. E teño publicado convencionalmente pero facer o libro enteiro coas miñas propias mans é como maxia e, tamén dalgunha maneira, chega ás lectoras, cada unha identificada cunha portada que escollen, porque unha quere bruxas e outra flores e todo está alí pintado por e para elas. E encantoume autoeditar na casa, a man, tolas, e quero seguir facéndoo aínda que custe traballo imprimir e leve moitas horas pintar e non sexa eu precisamente Picasso. Grazas por vir Silvia, un pracer inmenso coñecerte. Grazas cueva, Cheli, Bibiana, Pilar, Anaís, Patricia, Inés... e familias. Grazas Chus (e a túa ludoteca!), Vanesa, grazas a todas por vir. De novo o tempo voou e era hora de regresar por fin a casa. De novo ceamos no coche. De novo durmo, o fútbol na radio, a noite caíndo, facemos quilómetros para os 2000. Só en tres días. Volvemos xa sen calor nin aire que importe. Sen ruído de estrada atronando ventás. Volvemos sen gato, con esperanza, a súa nova vida acabada de abrirse con 11 anos felinos. O contrato de adopción firmado. Volvemos con libros feitos e sen libros que quedaron xa con outras vidas. Volvemos con fame da nosa cama, a nosa casa, a nosa vida sen edificios nin asfalto nin coches. Fame de verde, árbore, terra, cans, gatos, canto dos paxaros, traxectos de lesmas, ensalada da horta, silencio na noite só cortado pola luz do patio do veciño. Volvemos de nenos durmidos, unha e media da madrugada. Volvo cargada de fe. Volvo para seguir crendo na loucura.

1 de xuño de 2016

(II) Crónica: De gatos, poesía e mulleres marabillosas

As seis da mañá cando número dous esperta. Está descolocado. Quedara durmido no coche, non sabe onde está. Esperto eu cun vulto no pescozo, baixo a orella esquerda. Un ganglio. Doe e esténdese orella arriba mandíbula abaixo. Carraspeira. Dóeme a gorxa, xusto hoxe que teño que presentar o libro. O libro, ese que temos a medio terminar, que nos faltan copias e montaxe e só unha mañá por diante. Por sorte a acupuntura funciona, os nenos xogan ben entretidos e nós poñémonos en marcha. Decidimos, por rapidez e comodidade, fotocopialo. Uns 700 folios para dobrar un a un, que xa chegan pasando o mediodía. Alí tod@s dobramos e dános a hora de comer e aínda falta e menos mal que Anna ten unha grampadora eléctrica e, in extremis, grampan copias e portadas mentres eu escribo a man os títulos, o nome da pintura, o número de exemplar. Non nos dá tempo de acabar pero saímos cos libros que temos. Quedaramos nun parque, onde é máis fácil que estean os nenos entretidos. Levamos unha mesiña para poñer mel e pan galego, degustación de Mel e Punto. E alí nos plantamos, á sombra. Anna fixera un cartel e pegárao polo barrio. E alí, en Barcelona, coñecín por fin a dúas mulleres das grandes, desas ás que hai que seguir de preto, para aprender e admirar. Coñecín en carne a Anahi e a Imma, matrona, que viña directa de atender un parto que se iniciara xusto esa mañá. Nin parara a comer. Grazas a ambas por vir e por ese anaco de charla sobre libros e maternidades. Quédanme tan curtas as palabras que aínda hoxe me parece soño. 
O tempo voou e xa é hora de marchar, tócanos viaxar a Zaragoza. Antes terminamos de grampar os poemarios, recollemos, despedímonos e ó saír de Barcelona pasamos pola Sagrada Familia. Que non se diga, fago foto en marcha. Das cidades só me gusta a pedra. Edificios, asfalto e coches. Todas son iguais para min.
Chegamos a Zaragoza de novo cos nenos durmidos. De novo amañámonos cun sofá cama ó lado dun colchón. Comezo a descolocarme, tantos quilómetros, tan poucas horas e tantos cambios. É unha parada breve, durmir, almorzar, marchar, e outra vez outra quedada noutro parque. Xusto a chuvia comeza a caer con forza cando temos que despedirnos. Saímos ó mediodía, comemos no coche co tempo xusto para chegar a Madrid, onde tamén temos presentación do poemario e degustación de mel Mel e Punto. Durmo no coche incontrolablemente.(continuará)
Aquí en castellano: http://maternario.blogspot.com.es/2016/06/ii-cronica-de-gatos-poesia-y-mujeres.html

31 de maio de 2016

Crónica: De gatos, poesía e mulleres marabillosas

O pasado venres 20 de maio saímos de viaxe. Dispuxémonos a percorrer os 1000 quilómetros que nos separan de Barcelona. O obxectivo: levar un gato ó seu novo fogar, pero non un gato calquera, senón a Boletus, unha institución, o veterano, case 11 anos desde que chegou con apenas un par de meses e máis fame que corpo. Aproveitando a nosa breve estancia na cidade, á miña querida "axente literaria" Anna ocorréuselle organizar unha presentación do poemario que acababamos de terminar Isabel Piñana e máis eu. As dúas escribimos sobre as nosas maternidades desde o corpo, as dúas conciliamos como podemos letras e nenos e non nos resignamos a ser ou isto ou aquilo. Porque hai máis maternidades que as que nos venderon. Levamos meses cos poemas listos buscando como dalos a coñecer. No meu caso, en Galicia, fálanme dunha demora de dous-tres anos desde que aceptan o teu orixinal ata que o publican. Dentro de tanto tempo non habitarei nestes poemas, estarei xa moi lonxe. A autoedición foise impoñendo pero a inversión era demasiado elevada. Moito risco. Así que puxemos as nosas mans á obra. Literalmente. Reunimos os nosos poemas, traducín ó castelán os meus, ó galego os de Isabel, contactamos cunha maquetadora profesional (grazas infinitas, Sara), que se encargou de preparalos para a impresión, que fixemos na casa, non sen dificultades. Pintamos as portadas. O meu fillo máis vello pintou portadas. E dobramos máis de 700 folios para montar os libros. Dobrou o pai das criaturas, dobrou a axente Anna, dobrou a súa nai e grampamos grazas á súa grampadora eléctrica que parecía que nos estaba esperando para estrearse.
Partimos esa mañá de calor e venres, digo, cos sete quilos do gato Boletus, os nenos, as mochilas, a comida, o contrato de adopción, as portadas pintadas dos poemarios e só catro copias impresas. Ía moita calor, daba pleno sol e nós co aire acondicionado estragado. Era imposible viaxar coas ventás pechadas. Era infernal o zunido do movemento na estrada. Eliximos o ruído. Acabamos abrindo o transportín ó gato, elevándoo entre os nosos asentos dianteiros para que lle chegase algo máis de aire. O pobre mesmo abafaba. Tardamos case dez horas, con breves paradas para repostar e pouco máis. Fomos directos a deixar a Boletus na súa nova casa, a coñecer ó seu adoptante e á súa nova compañeira felina. Non foi mal a presentación, o normal encontro entre dous gatos descoñecidos e, polo menos, a Boletus gustoulle o seu adoptante. Pasaban das once da noite cando saímos da súa casa cara á da miña "axente", onde durmiriamos. Tiven tempo de ler a medias a súa dirección no meu móbil. Rúa e número conseguín memorizar antes de que se me apagase. Cárgoo no coche, acende e pídeme o PIN. O PIN! Non sei o maldito PIN! Téñoo anotado na casa. Non recordo nin un número polo que intentalo. Ocórreseme entrar no face desde o móbil do tripai, pero esgotáransenos os datos e aquilo non cargaba de ningunha das maneiras. Estamos na rúa de Anna. Estamos cansados, suorentos, doridos de tanto coche. Os nenos protestan, teñen moito sono. Envíolle mensaxes telepáticos a Anna, "chama ó tripai, por favor, chama ó tripai". Pero a conexión non funciona e como nada acontece se non o buscamos, saio á rúa e comezo a andar arriba e abaixo. Había unhas semanas Anna enviárame unha foto das vistas desde a súa ventá. Esperaba recoñecer algún edificio. Nada por abaixo, volvo subir pola outra beirarrúa, buscando referencias, refrescando memoria, acordándome da foto enviada por unha parvada. Como se convertera en importante. E, xa abeirando a desesperación, véxoo, un edificio branco que me quere soar. Rápido vou ó portal en fronte. Busco un segundo pero este é segundo-primeira. O mesmo pasa no portal do lado. O terceiro si é só segundo e sen pensalo máis timbro. Si? E toda a miña esperanza nunhas cantas letras. Anna? E Anna ábreme e suspiro e escachámonos de risa. Por fin, pasadas as doce, cun neno e medio durmidos, entramos no noso aloxamento nocturno. Por fin, teño a Anna diante e non hai diferenza entre virtual e realidade porque é como se nos coñecesemos de toda a vida. Como se vivisemos porta con porta... (continuará)
Aquí en castellano: http://maternario.blogspot.com.es/2016/05/cronica-de-gatos-poesia-y-mujeres.html 

26 de maio de 2016

Os nosos poemarios autoeditados!

Consegue o teu: arainhadasformigas@gmail.com

¡Nuestros poemarios autoeditados!
Consigue el tuyo: arainhadasformigas@gmail.com

12 de abril de 2016

Poema en abril





Sacódeseme o corpo
para que poidas desprenderte
como a froita madura
do soño sen enxiva
entraña pequeniña do meu sangue
o punto que latexaba
millonésimas carnes de universo
síntote aquí na miña tripa
compasada sopro que respiro
imaxino o teu alento nos meus rumores
e acaba aquí a miña vida contida
-entraña contráctil-
estala un fío de torrente entre as miñas pernas
sentía a túa vida saíndo pola miña
forcexado o útero
agora camiño vello do desexo
rompeu o fío das fillas das fillas

Se me sacude el cuerpo
para que puedas desprenderte
como la fruta madura
del sueño sin encía
entraña pequeñita de mi sangre
el punto que latía
millonésimas carnes de universo
te siento aquí en mi tripa
acompasada soplo que respiro
imagino tu aliento en mis rumores
y acaba aquí mi vida contenida
-entraña contráctil-
estalla un hilo de torrente entre mis piernas
sentía tu vida saliendo de la mía
forcejeado el útero
ahora camino viejo del deseo
se ha roto el hilo de las hijas de las hijas