30 de xaneiro de 2016

Defensa da tese

A incrible defensa da tese "De Darío a Sofía (1996-2014): Representacións da maternidade en autoras galegas actuais"

Iamos xa mal de tempo. É o que ten saír da casa con dous nenos e un vaso de colacao que perde. E aínda vómitos por aspersión tremenda contra o coche, parada inescusable para mexar nunha cuneta. En fin, o que é a vida. E chegamos por fin, co tribunal agardando por min, o meu director xa na porta. Nada máis entro na sala, entre varias caras coñecidas, sorpréndeme a presenza de tres persoas... digamos maduras..., non, o seguinte, dúas mulleres e un home, dispostos a sentar nese mesmo momento. "Que raro esta xente para unha tese de maternidade", penso para min. E solemnemente ocupamos os nosos postos e a presidenta dá comezo á defensa explicando a orde do día, cando certo rebumbio do público interrompe o seu discurso. Como era de esperar, o sector xeriátrico tíñase confundido de sala. Non era á miña defensa á que viñan, non. Os tres comezan a descender cara á porta, o home diante, que se xira cara a min e pide perdón e non ve o chanzo ós seus pés e cae estampándose contra unha sorte de parede de madeira (que pinta iso aí?!). E alí quedan as súas 84 primaveras, no chan tiradas, a sangrar pola fronte fendida. E aínda máis incriblemente, como se dunha película americana se tratase, entre o público, algún sanitario na sala?, si, unha enfermeira, a miña matrona, que ó momento comeza a organizar a situación. Xeo, ambulancia, ordena, e tranquiliza ó home que para aquel entón xa é o señor José. E un outro home do público faise cargo da señora Aurora, a equivocada, a que viña ver a defensa da filla que non a miña. A terceira señora queda alí con nós, co José, esperando o traslado. E case menos mal que cambiei de tese, que a primeira se titulaba "A muller accidentada"... E agora a seria sala de defensas está convertida en hospital de campaña comunitario. A presidenta dobra o seu abrigo para poñelo baixo a cabeza do José mentres, co pano que nin se sabe quen emprestou, limpa o sangue da fronte. A matrona comproba a estabilidade da cadeira, mova a perna, baixe o pé, mentres a secretaria, sentada no chan, colle e non solta a man do home ferido. Unha muller do público sae á cafetería polo xeo, alguén chama ós servizos médicos do campus, que veñen pero non chega, hai que chamar á ambulancia. E quen recorda a defensa? Todo é xa relativo. E entra, apuradísima, que chegaba tarde, a miña amiga Ana, que vén de tan lonxe e ve un corpo no chan e pensa que son eu desmaiada. Probablemente esteamos ante a primeira tese do mundo con accidentado incluído. Cum laude non sei pero, e un Guiness? E penso que, a lotería non, pero como se me veñen as porcentaxes ínfimas enriba. O cabaleiro que fixera de chófer da Aurora volve para explicarnos a odisea de atopar en todo o campus o lugar da defensa de Aurora filla. Era en Dereito, un tema de urbanismo. "Nestes momentos Aurora filla está xa defendendo a súa tese coa presenza da súa nai", explica solemne. E, por fin, a ambulancia, persoal sanitario coa padiola de rodas e a de palas. En canto vexo esta última abandono o presente e agora estou no 3 de marzo, na miña casa, e evacúanme nesa padiola maldita, pequena e dura. Eses incompetentes. Acerto a dicir "non sei como puideron" e dígolle ó meu director "non sei como puiden". E el tampouco se explica como redactei a tese en tan pouco tempo... E teño que tragar saliva porque si, agora xa si, entramos e comezamos a defensa. Unha defensa xa normal, calquera tensión perdida ante o acontecido, sen baixas, agás algunha que outra formiga a correr polas mesas, A Raíña das Formigas. Non me estendo moito na miña intervención, confeso que non tiña claro que se esperaba que dixese. A seguir fala o tribunal, unha por un, aportacións valiosísimas que hei ter en conta para mellorar unha tese que parece que gustou, mais que foi polémica, que quizais non seguía o estilo esperado nun traballo académico. Falamos rápido, pensando no retraso de máis dunha hora que levabamos a conta do malferido señor José. Tras unha pausa de minutos, contesto con brevidade ás cuestións que considero máis relevantes das propostas polo tribunal. Fala o meu director xa que ningún doutor/a pregunta, na xa mermada audiencia da sala nesas horas de comer. É emocionante porque, máis de dez anos despois, por fin o conseguimos. E saímos uns minutos para que o tribunal poña nota, nota que comunica a presidenta ante os tres que daquela quedabamos, en pé. E a miña matrona, emocionada, regálame unha preciosa libreta para que siga escribindo. E facemos fotos e apertas e bicos e algunha bágoa. Para o cum laude segue o misterio ata o día 20 que nunha desas reunións destas cousas abran os sobres co voto secreto do tribunal. E, sen a secretaria que marchaba xa a outra defensa (froito do fordismo wertiano como ben definiu a presidenta), fomos comer os catro, e intercambiamos libros e ideas e propostas interesantes de futuro. Porque a tese non é máis que o punto de partida. Grazas ó tribunal, Helena, Beatriz e Martin. Grazas a Marta e Ana polo apoio presencial e grazas ás compañeiras pola forza virtual. E, sobre todo, grazas ó meu director, Burghard, por confiar no proxecto e organizar todo. Só tiven que preocuparme de escribir.
PD: descoñezo o estado actual do José, non parecía grave.

La increíble defensa de la tesis "De Darío a Sofía (1996-2014): Representacións da maternidade en autoras galegas actuais"

Íbamos ya mal de tiempo. Es lo que tiene salir de casa con dos niños y un vaso de colacao que pierde. Y encima vómitos por aspersión tremenda contra el coche, parada inexcusable para mear en una cuneta. En fin, lo que es la vida. Y llegamos por fin, con el tribunal esperándome, mi director ya en la puerta. Nada más entro en la sala, entre varias caras conocidas, me sorprende la presencia de tres personas... digamos maduras, no, lo siguiente, dos mujeres y un hombre, dispuestos a sentarse en ese mismo momento. "Qué raro esta gente para una tesis de maternidad", pienso para mí. Y solemnemente ocupamos nuestros puestos y la presidenta da comienzo a la defensa explicando el orden del día, cuando cierto alboroto del público interrumpe su discurso. Como era de esperar, el sector geriátrico se había confundido de sala. No era a mi defensa a la que venían, no. Los tres comienzan a descender hacia la puerta, el hombre delante, que se gira hacia mí y pide perdón y no ve el escalón a sus pies y cae estampándose contra una especie de pared de madera (¡¿qué pinta eso ahí?!). Y allí quedan sus 84 primaveras, en el suelo tiradas, sangrando por la frente herida. Y aún más increíblemente, como si de una película americana se tratase, entre el público, ¿algún sanitario en la sala?, sí, una enfermera, mi matrona, que al momento comienza a organizar la situación. Hielo, ambulancia, ordena, y tranquiliza al hombre que para aquel entonces ya es el señor José. Y un otro hombre del público se hace cargo de la señora Aurora, la equivocada, la que venía a ver la defensa de la hija que no la mía. La tercera señora se queda allí con nosotros, con José, esperando el traslado. Y casi menos mal que cambié de tesis, que la primera se titulaba "A muller accidentada"... Y ahora la seria sala de defensas está convertida en hospital de campaña comunitario. La presidenta dobla su abrigo para ponerlo bajo la cabeza de José mientras, con el pañuelo que ni se sabe quién prestó, limpia la sangre de la frente. La matrona comprueba la estabilidad de la cadera, mueva la pierna, baje el pie, mientras la secretaria, sentada en el suelo, coge y no suelta la mano del hombre herido. Una mujer del público sale a la cafetería por el hielo, alguien llama a los servicios médicos del campus, que vienen pero no llega, hay que llamar a la ambulancia. ¿Y quién recuerda la defensa? Todo es ya relativo. Y entra, apuradísima, que llegaba tarde, mi amiga Ana, que viene de tan lejos y ve un cuerpo en el suelo y piensa que soy yo desmayada. Probablemente estemos ante la primera tesis del mundo con accidentado incluido. Cum laude no sé pero, ¿y un Guiness? Y pienso que, la lotería no, pero como se me vienen los porcentajes ínfimos encima. El caballero que había hecho de chófer de Aurora madre vuelve para explicarnos la odisea de encontrar en todo el campus el lugar de la defensa de Aurora hija. Era en Derecho, un tema de urbanismo. "En estos momentos Aurora hija está ya defendiendo su tesis con la presencia de su madre", explica solemne. Y, por fin, la ambulancia, personal sanitario con la camilla de ruedas y la de palas. En cuanto veo esta última abandono el presente y ahora estoy en el 3 de marzo, en mi casa, y me evacúan en esa camilla maldita, pequeña y dura. Esos incompetentes. Acierto a decir "no sé cómo pudieron" y le digo a mi director "no sé cómo pude". Y él tampoco se explica cómo redacté la tesis en tan poco tiempo... Y tengo que tragar saliva porque sí, ahora ya sí, entramos y comenzamos la defensa. Una defensa ya normal, tensión perdida ante lo acontecido, sin bajas, excepto alguna que otra hormiga corriendo por las mesas, A Raíña das Formigas. No me extiendo mucho en mi intervención, confieso que no tenía claro qué se esperaba que dijese. Seguidamente habla el tribunal, una por uno, aportaciones valiosísimas que tendré en cuenta para mejorar una tesis que parece que gustó, pero que fue polémica, que quizás no seguía el estilo esperado en un trabajo académico. Hablamos rápido, pesaba el retraso de más de una hora que llevábamos a cuenta del malherido señor José. Tras una pausa de minutos, contesto con brevedad a las cuestiones que considero más relevantes de las propuestas por el tribunal. Habla mi director ya que ningún doctor/a pregunta, en la ya mermada audiencia de la sala en esas horas de comer. Es emocionante porque, más de diez años después, por fin lo conseguimos. Y salimos unos minutos para que el tribunal ponga nota, nota que comunica la presidenta ante los tres que por aquel entonces quedábamos, en pie. Y mi matrona, emocionada, me regala una preciosa libreta para que siga escribiendo. Y hacemos fotos y abrazos y besos y alguna lágrima. Para el cum laude sigue el misterio hasta el día 20 que en una de esas reuniones de estas cosas abran los sobres con el voto secreto del tribunal. Y, sin la secretaria que se marchaba ya a otra defensa (fruto del fordismo wertiano como bien definió la presidenta), fuimos a comer los cuatro, e intercambiamos libros e ideas y propuestas interesantes de futuro. Porque la tesis no es máis que el punto de partida. Gracias al tribunal, Helena, Beatriz y Martin. Gracias a Marta y Ana por el apoyo presencial y gracias a las compañeras por la fuerza virtual. Y, sobre todo, gracias a mi director, Burghard, por confiar en el proyecto y organizar todo. Solo tuve que preocuparme de escribir.
PD: desconozco el estado actual de José, no parecía grave.

A pel entre as noites

A pel entre as noites
Ás escuras decidimos o noso mellor corpo
A miña epiderme é a sequía que parece queimarte
todas as miñas células abertas
gorxa arrasada de tanta e tanta chuvia
A cama é cemiterio
de sabas sen soño
dos fantasmas que me visitan cada noite
para esfolarme a pel
entre os seus dedos tersos
Anda escondida a morte que me chucha
as costelas
Sen abrazo
Ti dormes a un millón de quilómetros luz mexido por abellas
Están rotas as mans
O sangue que se para
O corazón detén a súa carreira
Traes todo o frío
O teu estómago o abismo onde calcinan bolboretas
o seu soño herbívoro
Universos de sangue sexo seme
que duran un segundo
na miña carne tatuada
Eu xa quedo
sombra da morte
para tocar o ceo
Son día de penumbra
xeonllos feridos de cinzas

La piel entre las noches
A oscuras decidimos nuestro mejor cuerpo
Mi epidermis es la sequía que parece quemarte
todas mis células abiertas
garganta arrasada de tanta y tanta lluvia
La cama es cementerio
de sábanas sin sueño
de los fantasmas que me visitan cada noche
para desollarme la piel
entre sus dedos tersos
Anda escondida la muerte que me succiona
las costillas
Sin abrazo
Tú duermes a un millón de kilómetros luz mecido por abejas
Están rotas las manos
La sangre que se para
El corazón detiene su carrera
Traes todo el frío
Tu estómago el abismo donde calcinan mariposas
su sueño herbívoro
Universos de sangre sexo semen
que duran un segundo
en mi carne tatuada
Yo ya me quedo
sombra de la muerte
para tocar el cielo
Soy día de penumbra
rodillas heridas de cenizas

Ritmo de nai

a mamai levántase
recolle roupa íspese dúchase vístese
prepara bolsas
comproba o tempo
colle auga aqueles libros
algo de comer
viste limpa aleita
cambia un cueiro
cambia dous
aleita máis
camiseta manchada dediños de manteiga
anda mareada do embarazo
repasa mentalmente
consola bágoas
papai espera no coche e di que sempre saímos tarde outra vez
outra vez mamai marchou sen almorzar

la mamá se levanta
recoge ropa se desnuda se ducha se viste
prepara bolsas
comprueba el tiempo
coge agua aquellos libros
algo de comer
viste limpia amamanta
cambia un pañal
cambia dos
amamanta más
camiseta manchada deditos de mantequilla
anda mareada del embarazo
repasa mentalmente
consuela lágrimas
papá espera en el coche y dice que siempre salimos tarde otra vez
otra vez mamá se marchó sin desayunar

Maternario

Palabras houbo tamén o día do teu nacemento. Palabras grises de descoñecidos que te manipulaban. Eu estaba atada, aberta, fendida, coa entraña exposta naquel universo de palabras incomprensibles que espanto como moscas se non tivese as mans atadas en cruz. Crucificada. Pagamos en carne os vosos pecados. A miña nena non tiña que nacer así. Son unha mamá feita farrapos. Quero morrer, estou morta e sorrío ben grande ás visitas porque o que importa é que estamos ben, que estás preciosa, sa e que comes e dormes e que guapa estás co xersei tecido pola tía da tía do teu pai. Eu estou rota e sinto que a dor viaxa polas miñas veas e arterias, enche o meu peito e o leite que tragas é fel. Miña pequena. Acúsome culpable dos teus cólicos, a irritación do cueiro, o vento que revolve o teu cabelo.
O meu leite é pegamento, é palabra do corpo que se reivindica para gritarme que son mamífera, que mamo, que corro polos montes e sei ouvear á lúa, que demos, eu son a lúa, lúa de carne feita de anaquiños pegados de inquietudes. Empezo a sentirme enteira, a serme corpo que habitar e que me habites. Por primeira vez, a soas coa miña fenda. Percorro a cicatriz e choro, boto os medos fóra. Atrévome a berrar que son unha muller e que son unha nai.

Palabras hubo también el día de tu nacimiento. Palabras grises de desconocidos que te manipulaban. Yo estaba atada, abierta, hendida, con la entraña expuesta en aquel universo de palabras incomprensibles que espanto como moscas si no tuviese las manos atadas en cruz. Crucificada. Pagamos en carne vuestros pecados. Mi niña no tenía que nacer así. Soy una mamá hecha jirones. Quiero morir, estoy muerta y sonrío bien grande a las visitas porque lo que importa es que estamos bien, que estás preciosa, sana y que comes y duermes y que guapa estás con el jersey tejido por la tía de la tía de tu padre. Yo estoy rota y siento que el dolor viaja por mis venas y arterias, llena mi pecho y la leche que tragas es hiel. Mi pequeña. Me acuso culpable de tus cólicos, la irritación del pañal, el viento que revuelve tu cabello.
Mi leche es pegamento, es palabra del cuerpo que se reivindica para gritarme que soy mamífera, que mamo, que corro por los montes y sé aullar a la luna, qué demonios, yo soy la luna, luna de carne hecha de trocitos pegados de inquietudes. Empiezo a sentirme entera, a serme cuerpo que habitar y que me habites. Por primera vez, a solas con mi grieta. Recorro la cicatriz y lloro, echo los miedos fuera. Me atrevo a gritar que soy una mujer y que soy una madre.

Parir III

III
Vou parir en noite de vidreira vou parir o vento polo norte baténdome no peito vou parir viúva vou parir morte vou parir a miña propia pel erguida vou parir en pé vou parir raíces vou parir aquí vou parir de labios grandes e amorosos a boca enchida de versos por partir vou parirte o mundo porque podo quero e porque me dá a gana vou parir nacendo no que creo vou parir con unllas e con dentes vou parir casildas dianas lupes padres vou parir as algas os camiños os brazos estendidos vou parirte a ti despois de min vou parir orballos resplandores cánticos carballos azucena nos camiños saúdan castiñeiros carnes vou parir de cadelas e de gatas vou parir volcáns vou parir oxitocina arrepía a nosa pel inflamada de abismo vou parir nunha noite verde vou parir porque reclamo a liberdade pro meu corpo vou parir brava forte filha da morte vou parir sen permiso e sen perdón vou parir marías

III
Voy a parir en noche de vidriera voy a parir el viento por el norte latiéndome en el pecho voy a parir viuda voy a parir muerte voy a parir mi propia piel erguida voy a parir en pie voy a parir raíces voy a parir aquí voy a parir de labios grandes y amorosos la boca llena de versos por partir voy a parirte el mundo porque puedo quiero y porque me da la gana voy a parir naciendo en lo que creo voy a parir con uñas y con dientes voy a parir casildas dianas lupes padres voy a parir las algas los caminos los brazos extendidos voy a parirte a ti después de mí voy a parir rocíos resplandores cánticos robles azucena en los caminos saludan castaños carnes voy a parir de perras y de gatas voy a parir volcanes voy a parir oxitocina eriza nuestra piel inflamada de abismo voy a parir en una noche verde voy a parir porque reclamo a liberdade pro meu corpo voy a parir brava forte filha da morte voy a parir sin permiso y sin perdón voy a parir marías

Parir II

II
Vou parir ben lonxe da túa asepsia Vou parir sucia de min mesma cheiro de morte e vida nos meus fluídos sangue sexo seme tormenta de placentas todo un útero Vou parir as túas mans e as miñas berrando miñas irmás e as súas candeas Vou parir parirme parirnos e parirte Vou parir de ollos ben abertos Vou parir maldita porque podo Vou parir de pé sentada a patas Vou parir á marxe dos teus medos Vou parir ata a primeira célula que grita que podemos Vou parir porque ninguén vai facelo por min Vou parir espida de cadeas Vou parir de entrañas corpo terras a esperanza latexo voces ceibes Vou parir valente sen fronteiras Vou parir de mar embravecido de mans mariñeiras labregas campesiñas de mans que arden silencios de nenas clandestinas parir mascando terra

II
Voy a parir bien lejos de tu asepsia Voy a parir sucia de mí misma olor de muerte y vida en mis fluidos sangre sexo semen tormenta de placentas todo un útero Voy a parir tus manos y las mías gritando mis hermanas y sus velas Voy a parir parirme parirnos y parirte Voy a parir de ojos bien abiertos Voy a parir maldita porque puedo Voy a parir de pie sentada a patas Voy a parir al margen de tus miedos Voy a parir hasta la primera célula que grita que podemos Voy a parir porque nadie va a hacerlo por mí Voy a parir desnuda de cadenas Voy a parir de entrañas cuerpo tierras la esperanza latido voces libres Voy a parir valiente sin fronteras Voy a parir de mar embravecido de manos marineras labradoras campesinas de manos que arden silencios de niñas clandestinas parir mascando tierra

Parir

I
Vou parir como a deusa que son que me merezo Vou parir ás apalpadas a escuras nacer a luz do día entre as pernas Vou parir pola miña vaxina aberta respectada Vou parir polas que non puidemos polas rajadas as violadas as humilladas as invisibles as bruxas queimadas as que fomos número estatística de absurda historia clínica polas que non soubemos as mazadas as que caímos a golpes do camiño as de peitos feridos ausencias do leite e da vida as do útero vencido as que non nos rendimos as das cicatrices no nome da nai

I
Voy a parir como la diosa que soy que me merezco Voy a parir a tientas a oscuras nacer la luz del día entre las piernas Voy a parir por mi vagina abierta respetada Voy a parir por las que no pudimos por las rajadas las violadas las humilladas las invisibles las brujas quemadas las que fuimos número estadística de absurda historia clínica por las que no supimos las magulladas las que caímos a golpes del camino las de pechos heridos ausencias de la leche y de la vida las del útero vencido las que no nos rendimos las de las cicatrices en el nombre de la madre

Nin pólvora nin magnolias

Nin pólvora nin magnolias. Non.

Mai

MAI
como non podía ser doutra maneira o ceo negro algunha nube gris debuxa as túas manciñas 9 meses guerreira da luz non foi ata o final que desvelaches teu nome porque sabías que non necesitabas escoito chorar bebés como gatiños aínda que estea soa e apartada escoito non teñen calmantes no mundo para tanta dor tantas veces morreron miñas mans cheiro morte toda 3 do 3 terceiro fillo do terceiro fillo 3 anos e 3 meses do teu irmán numeroloxía de merda cando as guerreiras da luz non viven na terra

MAI
como no podía ser de otra manera el cielo negro alguna nube gris dibuja tus manitas 9 meses guerrera de la luz no fue hasta el final que desvelaste tu nombre porque sabías que no necesitabas escucho llorar bebés como gatitos aunque esté sola y apartada escucho no tienen calmantes en el mundo para tanto dolor tantas veces murieron mis manos huelo muerte toda 3 del 3 tercer hijo del tercer hijo 3 años y 3 meses de tu hermano numerología de mierda cuando las guerreras de la luz no viven en la tierra

Frida Kahlo materna

http://mammalia.info/frida-khalo-y-su-inquietante-mirada-a-la-maternidad/

El cuenco de Baubo

"Ellas no vulvan: la detestan, se avergüenzan, no pueden ni mirarla.
Ellas se hacen cirugía en los labios menores.
Ellas se rasuran para ser como niñas.
Ellas se perfuman para oler a limpio.
Ellas nunca se la han querido ver.
Ellas no saben cómo enseñarla."

http://elcuencodebaubo.wix.com/elcuencodebaubo#!poesia/cds7

Maternidade e literatura

As miñas lecturas feministas non falaban de embarazos nin de partos. Non me falaron de episiotomías nin me advertiron do patriarcado de bata branca. As feministas que foron antes ca min deixaron a maternidade na casa. As feministas que foron antes ca min pensan que merezo sufrir por darlle fillos o patriarca. Os textos das miñas autoras favoritas liberaban úteros e tetas, menstruaban, eran putas e libres. Pero, onde o meu corpo materno, o branco do meu leite inexplorado, o útero ocupado, a vulva mutilada?

Mis lecturas feministas no hablaban de embarazos ni de partos. No me hablaron de episiotomías ni me advirtieron del patriarcado de bata blanca. Las feministas que fueron antes que yo dejaron la maternidad en casa. Las feministas que fueron antes que yo piensan que merezco sufrir por darle hijos al patriarca. Los textos de mis autoras favoritas liberaban úteros y tetas, menstruaban, eran putas y libres. Pero, ¿dónde mi cuerpo materno, el blanco de mi leche inexplorada, el útero ocupado, la vulva mutilada?

El amor es un bisturí

El amor es un bisturí

"…no eres tú, mi dulce amor, no eres tú.
En realidad estoy dando a luz a la mujer."

La flor humana es exhibida al centro de la mesa,
completamente desnuda,
sin la eterna sonrisa del Alba: ella permanece afuera,
acicalando su pelaje púrpura, junto a mi madre y mi esposo.

El río amniótico adereza la ígnea soledad del cuerpo
–sólo es un cuerpo, no un ser.
La palabra alma es un agujero por donde se fuga el oxígeno.

Aquí nada es íntimo.

Alguien, como un escualo, hurga entre la claridad y el agua.
Un nombre desconocido me cubre de azul el rostro.

Ahora el filo, el denso aroma rojo, los dedos
apretados en el látex, la pezuña eléctrica del mar en la ventana,
el grito negro del aire coagulado, su invisible got got got

te están arrancando de mi vientre.
¿Qué es esta redondez fría colgada sobre mis ojos?
Me ha dejado aquí un gigantesco simio, su mirada hueca
se pierde en las corrientes de aire
como el grito de un moribundo al fondo de un pozo.

Todo es insólito, un espacio yerto,
sin forma, sin colores.
Blancas marionetas van y vienen
como grullas de largo pescuezo inyectándole azúcar a la Realidad.

Dos manos de carnicero te traen hacia mí
envuelto en algo incomprensible: un manto de pléyades
o una bufanda de luces.

No reconozco nada en ti.
Las caricias de los bebés molusco se adhieren
a mi sueño con húmedas ventosas.
El milagro retrocede: noches infinitamente largas
esperándote.

Y el cielo abierto, mi amor –te me has caído del vientre–,
una vasija redonda con olor a sangre,
moldura exacta del primer llanto.

Marisol Vera (Ciudad de Maderos, Tamaulias, México, 1978)
de Crónica del silencio, Editorial Letras de Pasto Verde.
Gracias a Emma Gunst
http://emmagunst.blogspot.com.ar/2012/03/marisol-vera-el-amor-es-un-bisturi.html

Ruínas

non só saen fillos de entre as pernas
debería marchar
dar un portazo
fuxir?
non aproximarme
dividir entrañas
sacudir os piollos
o corpo todo a cabeza toda os beizos
tender os pulmóns
encher o sol
o monte
sacudir as carnes
afastalas deitalas e pisalas
ser altar e profanarme
olfactear recordos
queimar o lixo
importunarte espida ata a náusea nun vómito do teu sangue en min contido
engrandecida
desde o alento que calla como as plumas secas do desexo estéril inflamado
rebentalo todo dun suspiro
violenta contra min
eu a máquina negar
afeita as despedidas gramos en tixola aberta
arríncome de min eu a suicida
balea no medio exacto do tránsito maquillada pola funeraria
teño pena de min aérea no
deserto corpo que é meu corpo no teu
unha maldición a primavera
pés e flores a cuspir
porque resistes pertinaz

no solo salen hijos de entre las piernas
debería marchar
dar un portazo
¿huir?
no aproximarme
dividir entrañas
sacudir los piojos
el cuerpo todo la cabeza toda los labios
tender los pulmones
llenar el sol
el monte
sacudir las carnes
apartarlas tirarlas y pisarlas
ser altar y profanarme
olfatear recuerdos
quemar la basura
importunarte desnuda hasta la náusea en un vómito de tu sangre en mí contenida
engrandecida
desde el aliento que cuaja como las plumas secas del deseo estéril inflamado
reventarlo todo de un suspiro
violenta contra mí
yo la máquina negar
acostumbrada a las despedidas gramos en sartén abierta
me arranco de mí yo la suicida
ballena en el medio exacto del tránsito maquillada por la funeraria
tengo pena de mí aérea en el
desierto cuerpo que es mi cuerpo en el tuyo
una maldición la primavera
pies y flores a escupir
porque resistes pertinaz

Cinzas

cinzas
cando o corpo é labazada
pecho os ollos de sombras
e frío de fogueira
que doe o aire
pegada triste que pinga os sangues
de úteros vencidos que estoupan de entre os lumes
raíces baixo a pel queimadas de sinistras
osíxeno que acaba e xa non berro
arrincar salvaxemente as costuras deste corpo cos meus dentes
vivir morrer cos ollos abertos

cenizas
cuando el cuerpo es bofetada
cierro los ojos de sombras
y frío de hoguera
que duele el aire
huella triste que gotea las sangres
de úteros vencidos que explotan de entre los fuegos
raíces bajo la piel quemadas de siniestras
oxígeno que acaba y ya no grito
arrancar salvajemente las costuras de este cuerpo con mis dientes
vivir morir con los ojos abiertos

Conciliar


Conciliar
Virginia Woolf falaba do cuarto propio e as 500 libras que necesitaba unha muller para escribir. Supoño que esa muller non ten fill@s. Teño cuarto, teño libras, mais non dou redactado. Non teño horario que respectar. Ningún día é igual a outro. Ás veces dormen sesta. Outras non podo perdelos de vista un segundo. Case todas escribo a unha man. Sempre hai algo que fregar, limpar, lavar. Teño redactado de madrugada, na cama, nas notas do móbil. Teño redactado a man, co computador ocupado por Dora a exploradora. O cuarto, as libras, non son senón o tempo que me debo.

Conciliar
Virginia Woolf hablaba del cuarto propio y las 500 libras que necesitaba una mujer para escribir. Supongo que esa mujer no tiene hij@s. Tengo cuarto, tengo libras, pero no consigo redactar. No tengo horario que respetar. Ningún día es igual a otro. A veces duermen siesta. Otras no puedo perderlos de vista un segundo. Casi todas escribo a una mano. Siempre hay algo que fregar, limpiar, lavar. He redactado de madrugada, en la cama, en las notas del móvil. He redactado a mano, con el computador ocupado por Dora la exploradora. El cuarto, las libras, no son sino el tiempo que me debo.

29 de xaneiro de 2016

Tatuadores

(fragmento)
“Habereinos matar” dixeches. A serea abriu un ollo. Nós saímos, ás alancadas, daquel embarcadoiro dunha cidade no interior dos Estados Unidos onde nunca xamais puxemos pé. Continuamos a viaxe atendendo unicamente ás paradas prometidas polo sangue. O cheiro a terra seca recén mollada pola chuvia, chuvia de minúsculos fragmentos dos cadáveres da herba que nos salpicaban camiño á facultade. Eu a sorrir, por derradeira vez despreocupada. O teu alento, bafo naquel cristal, prometía unha desgraza. Os teus contornos semelláronme ós de calquera muller pero sentín a pegada da morte. Ollos daquel paxaro que expirou na miña man. Así eras ti. Cheirabas a morte. Cando espertei, tendín a man ó meu carón, buscando o peso da túa respiración. Pero non estabas no leito tremendamente baleiro. Non estaba a túa roupa, o teu recordo, a túa bolsa de viaxe, as túas pegadas. Lizzie ti nunca existiras.

“Los mataré” dijiste. La sirena abrió un ojo. Nosotras salimos, a zancadas, de aquel embarcadero de una ciudad en el interior de los Estados Unidos donde nunca jamás pusimos pie. Continuamos el viaje atendiendo únicamente a las paradas prometidas por la sangre. El olor a tierra seca recién mojada por la lluvia, lluvia de minúsculos fragmentos de los cadáveres de la hierba que nos salpicaban camino a la facultad. Yo sonriendo, por última vez despreocupada. Tu aliento, vaho en aquel cristal, prometía una desgracia. Tus contornos se me parecieron a los de cualquier mujer pero sentí la huella de la muerte. Ojos de aquel pájaro que expiró en mi mano. Así eras tú. Olías a muerte. Cuando desperté, tendí la mano a mi lado, buscando el peso de tu respiración. Pero no estabas en el lecho tremendamente vacío. No estaba tu ropa, tu recuerdo, tu bolsa de viaje, tus huellas. Lizzie tú nunca exististe.

Poema lácteo

mi leche sexo
mi canibalismo
oxitocina que me asciende yo
a mí la ola que me ven
pulpa que me abre y flúyome suspiro
lactéome hasta la última gota
fagocítome
señores de la oms
flújome
mi sexo
no esclavo de tu pornografía

Parir sen medo

Unha embarazada, moito, barriga enorme a desafiar a gravidade, está a término, máis, está para parir, en traballo de parto, pola cidade de rúas estreitas, tráfico, bares e portais de altos edificios. Leva o móbil na man, mírao nerviosa, unha e outra vez, mentres busca bar ou portal onde meterse. Anda máis rápido que as súas pernas, ollos inquietos, delatando sombras. Nun sitio público, a pleno día, non se atreverán... Está sendo perseguida. Quere chamar o seu compañeiro, quere que a saquen de alí, desa carreira de obstáculos que non acougan, sentirse segura. Esperar. Parir sen medo.

Una embarazada, mucho, barriga enorme desafiando la gravedad, está a término, más, está para parir, en trabajo de parto, por la ciudad de calles estrechas, tráfico, bares y portales de altos edificios. Lleva el móvil en la mano, lo mira nerviosa, una y otra vez, mientras busca bar o portal donde meterse. Anda más rápido que sus piernas, ojos inquietos, delatando sombras. En un sitio público, a pleno día, no se atreverán... Está siendo perseguida. Quiere llamar a su compañero, quiere que la saquen de allí, de esa carrera de obstáculos que no se calman, sentirse segura. Esperar. Parir sin miedo.

A palabra das fillas de Eva

O parto de Teresa Moure en A palabra das fillas de Eva

"a figura branca achégase a ela, enfunda a man nunha luva transparente e, sen mediar palabra, ponse a rebuscar entre as súas coxas. Os dedos resgan a pel. Doe. Diríase que a figura branca lle está a remexer nas entrañas. Reprime a queixa para que non a manden calar."

A menstruación de Lucille Clifton

Día 1: Poem in praise of menstruation

if there is a river
more beautiful than this
bright as the blood
red edge of the moon if

there is a river
more faithful than this
returning each month
to the same delta if there

is a river
braver than this
coming and coming in a surge
of passion, of pain if there is

a river
more ancient than this
daughter of eve
mother of cain and of abel if there is in

the universe such a river if
there is some where water
more powerful than this wild
water
pray that it flows also
through animals
beautiful and faithful and ancient
and female and brave

Lucille Clifton, "poem in praise of menstruation" from The Collected Poems of Lucille Clifton. Copyright © 2000 by Lucille Clifton. Reprinted by permission of BOA Editions, Ltd.
Source: The Collected Poems of Lucille Clifton (BOA Editions Ltd., 1991)

Desalojos de Miriam Reyes

Buf... Miriam Reyes, Desalojos (2008)

carne en la madera madera en el mármol
mármol sobre mármol apilado hasta los cielos.
¿Sentirán los insectos la llamada de tu cuerpo
rebosando cavidades y poros
mojándote el vestido?
Qué será de ti de nosotros si no llegan a olerte
y no corren a tu carne y en tu cuerpo no hacen nido.
Rezo a las larvas que coman tus entrañas
para traerte de nuevo a la tierra.
Sueño tu cuerpo como hierba
acariciando mi cuerpo rendido en la espesura.

Parir a liberdade

Prometedor título de Elvira Fente, Parir a liberdade, onde fai un percorrido polo movemento feminista en Galicia. Como un dos eixes temáticos da loita sinala a liberdade sexual: "Sexualidade non é maternidade. Anticonceptivos libres e gratuítos". Pero maternidade si é sexualidade. Sexualidade non é reprodución...

Prometedor título de Elvira Fente, Parir a liberdade, donde hace un recorrido por el movimiento feminista en Galicia. Como uno de los ejes temáticos de la lucha señala la libertad sexual: "Sexualidad no es maternidad. Anticonceptivos libres y gratuitos". Pero maternidad sí es sexualidad. Sexualidad no es reproducción...

"If men could menstruate"

"If men could menstruate"... ou parisen ou aleitasen... Unha interesante proposta de Gloria Steinem.

http://tallerladiosa.blogspot.com.es/2012/02/si-los-hombres-menstruaran-por-gloria.html

Maternidad y creación

Neste interesante libro inclúese este cuestionario formulado a varias artistas:

¿En qué medida el ser madre ha afectado a la reacción de la gente ante vuestro trabajo artístico? ¿En qué medida ha afectado a vuestra carrera? ¿Habéis sentido algún tipo de discriminación de otros artistas, representantes, escuelas de arte, críticos, debido a la maternidad o al embarazo? ¿Habéis aplazado el proyecto de iniciar una carrera o habéis dejado de trabajar cuando vuestros hijos eran pequeños? ¿Cómo describiríais las diferencias de trato hacia los artistas hombres con hijos y hacia las mujeres artistas sin hijos? El hecho de tener hijos, ¿ha facilitado vuestra creatividad o ha afectado en la orientación de vuestro trabajo?


Rosalía de Castro

Rosalía de Castro, única. De Follas Novas (1880), edición de Marina Mayoral e Blanca Roig para Xerais.

Non coidarei xa o rosales
Que teño seus, ni os pombos:
Que sequen, como eu me seco,
Que morran, como eu me morro.

Eu tamén son fonte

Os procesos físicos da maternidade, embarazo, parto ou lactación, non adoitan visibilizarse na literatura. Quedan recluídos no caixón da "literatura infantil", xénero menor, non para min, ó contrario, pero si para o sistema, que non o inclúe nos planes de estudo das filoloxías. Eu tamén son fonte, texto de Teresa Moure ilustrado por Leandro Lamas.

Los procesos físicos de la maternidad, embarazo, parto o lactancia, no acostumbran visibilizarse en la literatura. Se quedan recluídos en el cajón de la "literatura infantil", género menor, no para mí, al contrario, pero sí para el sistema, que no lo incluye en los planes de estudio de las filologías. Eu tamén son fonte, texto de Teresa Moure ilustrado por Leandro Lamas.

Adília Lopes e Paula Rego

A impactante imaxe de Paula Rego para a contraportada da Obra reunida de Adília Lopes.

Se fores boa menina
dou-te um periquito azul
eu fui boa menina
e sem querer abri a porta da gaiola
se tivesses sido boa menina
o periquito azul não tinha fugido
mas eu fui boa menina

A Arte Poética de Adília Lopes

Arte Poética

Escrever um poema
é como apanhar um peixe
com as mãos
nunca pesquei assim um peixe
mas posso falar assim.
sei que nem tudo o que vem às mãos
é peixe
o peixe debate-se
tenta escapar-se
escapa-se
eu persisto
luto corpo a corpo
com o peixe
ou morremos os dois
ou nos salvamos os dois
tenho de estar atenta
tenho medo de não chegar ao fim
é uma questão de vida ou de morte
quando chego ao fim
descubro que precisei de apanhar o peixe
para me livrar do peixe
livro-me do peixe com o alívio
que não sei dizer


Recollido na Obra (2000)

Cuerpo de Mª Auxiliadora Álvarez

Lectura interesante onde descubrín a Mª Auxiliadora Álvarez:

Hubiera podido reunirlo
el dinero doctora
vaca amarga castrada que me agrede
para tener mejor asistencia
su ojo más detenido
si el embarazo durara varios años
a medida que me hubiera ido inflamando
cada arcada
cada pelo que cayese
cada estría
lo hubiera ido guardando
recordando
su baba
bata blanca sanguinaria.

................

Las que sepan escribir
no rayen las paredes
ni las sábanas
ni rasguen los colchones con navajas
para esconder comida
que se pudre
que después se llenan de gusanos
los dedos y los genitales del doctor
cardenal
teniente coronel.

...................

y Una deforme y desnuda
con las piernas abiertas
con los brazos abiertos
produciendo toda la sangre
y todo el hijo
de que se es capaz
que no puede salir
porque una tiene la abertura
como cerradura.

..................

frigoríficos
urnas
gaveras de metal
llegaron ellos
nos levantamos de las camas
con el muñón todavía tibio
entre las piedras
la humedad de la placenta
ACHE I JOTA O


Leite e patriarcado






Leite e patriarcado
O meu pai ten dúas irmás: unha do seu mesmo pai e nai e outra simplemente de leite.
Cando a miña avoa Carmen estaba acabada de parir, unha muller da parroquia veulle pedir por caridade que aleitase á súa filla porque ela estaba seca. Sen teta, a nena morrería nos seus primeiros días, cousa nada extraordinaria nun ano de fame coma o 41. "Tráema logo" e, despois de mamar o meu pai, a nena zugaba o que aínda quedaba. O seu marido non estaba en absoluto de acordo coa decisión dela, "pobriña de ti como lle falte leite ao meu fillo", advertíralle. A xenerosa Carmen, sempre tan sumisa ao seu home, neste caso mantívose firme na súa decisión e, gracias á optimización do seu valioso e nutritivo leite saíron adiante dúas criaturas: meu pai con certa vantaxe, como é natural, e a súa compañeira de leite que aproveitou ata a última gota.


Extraído de http://nubosidadevariabel.blogspot.com.es/2006/08/leite-ou-patriarcado.html
A foto acompaña o texto no blog.
 

La carnicera Muriel


La carnicera Muriel

entre las vísceras y los tendones de la carne
me rompes la cadena del frío
me aplicas a los ojos hinchados
la sanación de tu ternera de primera
respiro solo si me dejas
con las costillas puestas en tu bandeja terrible
haces de mis entrañas la más fina casquería
y buscarte
buscarte
entre las piezas retiradas del mercado
en ese contenedor de recortes y de restos
que conforman tu yo hecho pedazos
pero en el que adivino exquisito
el cadáver de tus ojos
la línea desigual de tu cuchillo
y el golpe seco de un tórax recién abierto

María Eloy-García, Cuánto dura cuanto: 17. Recollido na Antología de Poesía Femenina Contemporánea de Meri Torras

Darío a diario de Xela Arias


A maternidade en primeira persoa adoita estar fóra da literatura. Non para Xela Arias. Sen medo. Grande!
La maternidad en primera persona suele estar fuera de la literatura. No para Xela Arias. Sin miedo. ¡Grande!

Tódolos bebés son tu e ningún coma ti.
Tódolos nenos son tu e ningún coma ti.
Tódolos adolescentes son tu e ningún coma ti.
Tódolos mozos son tu e ningún coma ti.
Tódolos anciáns son tu e ningún coma ti.
Tódalas nais son eu e todas, coma min, saben que es único.

A Pornografía de Lupe Gómez


A Pornografía de Lupe Gómez xa é un clásico que vai pola terceira edición desde a súa autoedición en 1995.

INDEPENDENCIA
Esmagarei a matriz que
me envolve para volver
amar e sentir o meu útero
libre e aberto. Fareino con
amor, con poesía, con présa.



La Pornografía de Lupe Gómez ya es un clásico que va por la tercera edición desde su autoedición en 1995.

INDEPENDENCIA
Aplastaré la matriz que
me envuelve para volver
a amar y sentir mi útero
libre y abierto. Lo haré con
amor, con poesía, con prisa.