Chegamos. Como en todo este periplo
estamos tendo relativa sorte co aparcamento e o tempo. Madrid, como Barcelona,
recíbenos con sol pero sen unha calor excesiva. De novo un parque, outra vez
nenos soltos movéndose sen parar, comendo area. E as miñas amigas chegan e
explícolles o proxecto, móstrolles os libros e gústanlles. Varias nenas elixen o
seu exemplar e sinto que o círculo, dalgunha maneira, se pecha. Que escribo
para elas, para as súas maternidades diferentes, únicas, súas. E teño publicado
convencionalmente pero facer o libro enteiro coas miñas propias mans é como
maxia e, tamén dalgunha maneira, chega ás lectoras, cada unha identificada cunha
portada que escollen, porque unha quere bruxas e outra flores e todo está alí
pintado por e para elas. E encantoume autoeditar na casa, a man, tolas, e quero
seguir facéndoo aínda que custe traballo imprimir e leve moitas horas pintar e
non sexa eu precisamente Picasso. Grazas por vir Silvia, un pracer inmenso
coñecerte. Grazas cueva, Cheli, Bibiana, Pilar, Anaís, Patricia, Inés... e
familias. Grazas Chus (e a túa ludoteca!), Vanesa, grazas a todas por vir. De
novo o tempo voou e era hora de regresar por fin a casa. De novo ceamos no
coche. De novo durmo, o fútbol na radio, a noite caíndo, facemos quilómetros
para os 2000. Só en tres días. Volvemos xa sen calor nin aire que importe. Sen
ruído de estrada atronando ventás. Volvemos sen gato, con esperanza, a súa nova
vida acabada de abrirse con 11 anos felinos. O contrato de adopción firmado. Volvemos
con libros feitos e sen libros que quedaron xa con outras vidas. Volvemos con
fame da nosa cama, a nosa casa, a nosa vida sen edificios nin asfalto nin
coches. Fame de verde, árbore, terra, cans, gatos, canto dos paxaros, traxectos
de lesmas, ensalada da horta, silencio na noite só cortado pola luz do patio
do veciño. Volvemos de nenos durmidos, unha e media da madrugada. Volvo cargada
de fe. Volvo para seguir crendo na loucura.
Ningún comentario:
Publicar un comentario