Tremo. Cada vez que debo ler aquilo que
escribe algún amig@, familiar ou só coñecido. E é que son eu "complicada",
por non dicir "rara", con isto da literatura. Anos levo lendo
practicamente só mulleres, practicamente só poesía e, con preferencia, contemporánea.
Así pois, a novela dun home, de teor histórico e centrada no mil e pico, en
principio, non entraría nas miñas preferencias. Pero, como non lela?
E,
así, achégome ó espello do mundo a uns
poucos quilómetros do lugar onde a historia acontece. Rodeada de pedras que
tragaron historias. Rodeada do silencio, moitas veces imposto, que agochan as
construcións humanas cando os séculos avanzan cara ós devanceiros e devanceiras
do futuro. A Ona Guiomar Méndez fáiseme carne e podo ver o remexer da
touquinegra por riba das silvas e sabugueiros que larpan as pedras. Podo
sentila abrindo a fenda do tempo ata pousar firmemente os pés na terra súa e
agora miña. Damos a man a través do espello. O tempo esvaece. Rompen o silencio
as voces esquecidas. E xusto mentres leo chega á aldea unha parella na procura
das súas raíces. O avó, emigrante, exiliado, que deixara a casa no ano 1914.
Hoxe só queda o lugar, a pegada do tempo a converterse en xabre. A memoria é
unha necesidade.
A
novela fáiseme curta. Quero máis. Quero seguir escoitando a Martiño a arrincar
o po da historia, a tomar con forza as rendas da súa propia vida. Quero saber
de Guiomar, Constanza, Hildegarda, Eleonora. Quero que a avoa e Ermidas conten
por que marcharon. Quero inserir a Icía como elo na cadea formidable de
mulleres que foron e serán.
Marabíllame
a fluidez da linguaxe, a rapidez coa que se transita por unha historia de recendo
antigo, de lingua exquisita que atrapa e nin o emprego, por veces, do latín,
consegue entorpecer a lectura, dificultar a mensaxe. A mestría de xogar co
presente e o ausente para ensarillarnos nunha historia que nos resistimos a abandonar
cando concluímos as súas 191 páxinas.
Finalizo
felicitando ó autor pola súa estrea ó outro lado do quefacer literario e agradecéndolle
a enorme tarefa que supón deitar luz sobre a escondida bibliografía dunha
época, dunhas mulleres, dunhas vidas que fan parte da nosa. Grazas por levantar
a memoria das pedras.
Ningún comentario:
Publicar un comentario