8 de decembro de 2017

Penélope tece (6)



Telémaco non deixa de falar durante a cea. Conta sen parar historias do instituto. Non quere pechar a boca e que o coma o silencio. Fala de compañeiros, materias, lecturas e clases de debuxo todos os martes e todos os xoves. Desde ben pequeno, vive no gume dun lapis. Pon cadros onde non chegan as palabras. Lapis de cores, bolígrafos, acuarelas. Os cadros de hoxe son escuros. Eu esforzábame por seguir o seu discurso. Por facer preguntas intelixentes. Por finxir interés. Quero sorrir pero o xesto quédame estático na boca, forzado, como unha náusea. Cociño a conciencia para compensar a nai ausente que son. Polo estómago.
            Mamá, canto traballo, no tes que molestarte. Pero sorrí feliz, cos ollos apagados. Abrázame e bícame. No meu corpo ríxido sinto aguillóns cernándome onde antes o meu útero latexaba. As mortas non correspondemos mostras de cariño. Reflectíanse os nosos ollos doridos. Ela come como un paxariño, baixo a miña mirada expectante, sempre lle pido un bocado máis. O corpo enmagréceme cada día, menos a barriga, que se resiste e se me crava como curva de corpo con bebé sen el. Négase a abandonarme a sensación de puerperio.



Penélope teje (6)
Telémaco no deja de hablar durante la cena. Cuenta sin parar historias del instituto. No quiere cerrar la boca y que lo coma el silencio. Habla de compañeros, asignaturas, lecturas y clases de dibujo todos los martes y todos los jueves. Desde bien pequeño, vive en el filo de un lápiz. Pone cuadros donde no llegan las palabras. Lápices de colores, bolígrafos, carboncillos, acuarelas. Los cuadros de hoy son oscuros. Yo me esforzaba por seguir su discurso. Por hacer preguntas inteligentes. Por fingir interés. Quiero sonreír pero el gesto se me queda estático en la boca, forzado, como una náusea. Cocino a conciencia para compensar la madre ausente que soy. Por el estómago.
            Mamá, cuánto trabajo, no tenías que haberte molestado. Pero sonríe feliz, con los ojos apagados. Me abraza y me besa. En mi cuerpo rígido siento aguijones cercenándome donde antes mi útero latía. Las muertas no correspondemos muestras de cariño. Se nos reflejaban nuestros ojos doloridos. Ella come como un pajarito, bajo mi mirada expectante, siempre le pido un bocado más. El cuerpo me enmagrece cada día, menos la barriga, que se resiste y se me clava como curva de cuerpo con bebé sin él. Se niega a abandonarme la sensación de puerperio.

3 de novembro de 2017

Penélope tece (5)

Fotografía de Anna Gilabert


Tezo sen patrón porque a vida me rompeu o molde. Tezo por tecer. Por esquecer. Por concentrarme na tarefa. Por esquecerme de min. Tezo sen respirar, todas as cores sen sentido. Sinto no silencio a mirada oculta de Telémaco desde o marco da porta. Está preocupado, buscando o que queda das miñas creacións antano fermosas e perfectas, meticulosas e exactas, tan lonxe destas longas sucesións de teas sen sentido.
            Mamá, faime un xersei, dime baixiño e pésanme os seus ollos, que me crecen a cada segundo. Xa nin pegada da inocencia da infancia.
            Claro, fillo, mañá. E sen miralo sabiamos que o mañá nunca ía chegar. Porque desde aquela madrugada reinaba o imperio do continuo. Con frecuencia vexo o meu propio corpo tendido na padiola do quirófano. As présas dos médicos, que eran ós meus ollos só figuras brancas, verdes e azuis, correndo como formigas ás que se lles pisa o formigueiro. Ulises non puido entrar. Quedou petrificado nesa porta. Adiviño o seu xesto contrariado, tragando orgullo, como ousaban negarlle a entrada a el. A el. Intúo a súa preocupación. As súas preguntas sen resposta. A saliva seca como plástico na súa boca antes tan amada. Os seus puños contra a porta, intentando buscarme a través de calquera fenda. Sanitarios saen e entran. Soba os seus cabelos obsesivo. Eu son a destripada contra a mesa, chea de cables e aparatos, zunidos que non escoito, igual que non noto a esgazadura do bisturí fendéndome a carne suave do meu ventre inflamado. Cheira a queimado. Gasas. Mans do cirurxián remexéndome dentro, extraendo a miña criatura que non respira e ninguén nin nada lle devolve o alento. Morada e ríxida, xa fría, desprendida de min. Fisiolóxico e calmantes. A sonda na miña vexiga. A carne fresca tapada tras a gasa. A máscara que me durme e que me vive. Os electrodos na miña pel trazando ondas invisibles e impensables. O pulsioxímetro magoándome o maimiño. Cando abro os ollos, un segundo despois, Ulises estaba alí.
Fotografía de Anna Gilabert
Tejo sin patrón porque la vida me ha roto el molde. Tejo por tejer. Por olvidar. Por concentrarme en la tarea. Por olvidarme de mí. Tejo sin respirar, todos los colores sin sentido. Siento en el silencio la mirada oculta de Telémaco desde el marco de la puerta. Está preocupado, buscando lo que queda de mis creaciones antaño hermosas y perfectas, meticulosas y exactas, tan lejos de estas largas sucesiones de telas sin sentido.
            Mamá, hazme un jersey, me dice bajito y me pesan sus ojos, que me crecen a cada segundo. Ya ni rastro de la inocencia de la infancia.
            Claro, hijo, mañana. Y sin mirarlo sabíamos que el mañana nunca iba a llegar. Porque desde aquella madrugada reinaba el imperio del continuo. Con frecuencia veo mi propio cuerpo tendido en la camilla del quirófano. Las prisas de los médicos, que eran a mis ojos solo figuras blancas, verdes y azules, corriendo como hormigas a las que se les pisa el hormiguero. Ulises no pudo entrar. Se quedó petrificado en esa puerta. Adivino su gesto contrariado, tragando orgullo, cómo osaban negarle la entrada a él. A él. Intuyo su preocupación. Sus preguntas sin respuesta. La saliva seca como plástico en su boca antes tan amada. Sus puños contra la puerta, intentando buscarme a través de cualquier rendija. Sanitarios salen y entran. Se mesa sus cabellos obsesivo. Yo soy la destripada contra la mesa, llena de cables y aparatos, zumbidos que no escucho, igual que no noto el desgarro del bisturí sajándome la carne suave de mi vientre inflamado. Huele a quemado. Gasas. Manos del cirujano removiéndome dentro, extrayendo a mi criatura que no respira y nadie ni nada le devuelve el aliento. Morada y rígida, ya fría, desprendida de mí. Fisiológico y calmantes. La sonda en mi vejiga. La carne fresca tapada tras la gasa. La máscara que me duerme y que me vive. Los electrodos en mi piel trazando ondas invisibles e impensables. El pulsioxímetro lastimándome el meñique. Cuando abro los ojos, un segundo después, Ulises estaba allí.


27 de outubro de 2017

Penélope tece (4)

Sentaba no obradoiro polas tardes. Pasaba a vista pola caixa de recordos. Choro. Choraba baixiño para que non a escoitasen nin os seus ósos. Bágoas que acababan convertidas en lamento morno que arrepiaba corpos, se houbera alí máis que fantasmas. A ultratumba que se nos manifiesta. Un anaco da miña carne morto. Eu a morta na vida dos vivos. Como explicar cando o útero sagrado é cadaleito. Cando constrúes co teu sangue coas túas células cos teus músculos as neuronas, o adn espiral atávico de novo corpo. De calostro e de leite. Cando os loquios cheiran á morte e non poden detelos as compresas de nais e bebés risoños e vivos. Como a morte nos adentros do teu corpo ronsel de silencio tatuado, indeleble. Como me convirto en habitante fronteiriza, en tránsito, de corpo alleo ó ciclo da vida, ó mundo dos vivos, ó mundo dos mortos. O meu corpo non está escrito en ningún libro. Muller baleira sen útero. Sen filla. Muller de leite morto, ninguén por beber. As fases do dó arrasan o corpo todo, ata esgotar as bágoas que agora son nobelos desfacéndose entre os meus dedos finos. Tómoos entre as miñas mans e tezo, tezo hora tras hora, día tras día, ata deixalos sen respostas. Os meus membros ríxidos. O día rendido marcha tras as cortinas estendidas de ese cuarto entre tebras.
Se sentaba en el taller por las tardes. Pasaba la vista por la caja de recuerdos. Lloro. Lloraba bajito para que no la oyesen ni sus huesos. Lágrimas que acababan convertidas en lamento tibio que erizaba cuerpos, si hubiese allí más que fantasmas. La ultratumba que se nos manifiesta. Un trozo de mi carne muerto. Yo la muerta en la vida de los vivos. Cómo explicar cuando el útero sagrado es ataúd. Cuando construyes con tu sangre con tus células con tus músculos las neuronas, el adn espiral atávico de nuevo cuerpo. De calostro y de leche. Cuando los loquios huelen a la muerte y no pueden detenerlos las compresas de madres y bebés sonrientes y vivos. Como la muerte en los adentros de tu cuerpo estela de silencio tatuado, indeleble. Como me convierto en habitante fronteriza, en tránsito, de cuerpo ajeno al ciclo de la vida, al mundo de los vivos, al mundo de los muertos. Mi cuerpo no está escrito en ningún libro. Mujer vacía sin útero. Sin hija. Mujer de leche muerta, nadie por beber. Las fases del duelo arrasan el cuerpo todo, hasta agotar las lágrimas que ahora son ovillos deshaciéndose entre mis dedos finos. Los tomo entre mis manos y tejo, tejo hora tras hora, día tras día, hasta dejarlos sin respuestas. Mis miembros rígidos. El día rendido se marcha tras las cortinas extendidas de ese cuarto entre tinieblas.