O baleiro afogábaa. Nada queda da miña vida imaxinada.
Telémaco propón trasladar os seus nobelos a ese cuarto. Xoguetes rotos. Xacen
esparexidos. Bolsas de plástico con incontables fíos, agullas, dedais, botóns. A
lámpada vermella. As súas gafas e o seu costureiro. O tear. A sobriedade que
recorda ó esqueleto dunha balea varada en calquera praia.
Todo
lembra morte. Cheiro a cinza. Os fantasmas viven aquí.
O corpo
víveme alleo. Ela non é a que move os seus membros. Sobresae unha sensación de
irrealidade. Unha astronauta camiñando torpemente pola lúa. Días de deixar camiñar
o tempo tendida no sofá. Telémaco casa. Telémaco cociña e baño. Cura a ferida
que nin quere nin pode ver. Só tecer a mantén aquí, xunto a el que me necesita
tanto. Penso que te perdo. Síntome nena pequena nas mans dun neno pequeno. O
único. Como por el.
Madre,
se non comes ti, eu non como, determinada voz crecendo de neno a home.
Arrinco
as grampas porque se me aferran demasiado á pel. Quero esquecelas, tiralas ó lixo
como se con ese o meu xesto desesperado puidese obviar a súa existencia. A miña
existencia. Síntome sombra. Vexo o mundo só el vivo ó meu arredor. O televisor
está constantemente aceso. Coas súas mensaxes externas, alleas, emitidas desde
outro planeta, como era posible que as noticias non informaran do seu nome, do
enterro da miña filla. Todo era ruído, imaxes que se suceden na miña cabeza, unha
e outra vez, unha e outra vez repetidas, repetidas como se na proxección
insistente da película da miña vida, nalgún momento imprevisible, puidese haber
outro final. Busco na miña memoria como o meu corpo supervivente busca o corpo
da miña cría. O meu corpo materno de corenta semanas creándoa, alimentándoa, acubillándoa,
entraña quente, privada e íntima. Os meus peitos que fixeran leite.
Todo.
Todo fora arrasado.
El vacío
la ahogaba. Nada queda de mi vida imaginada. Telémaco propone trasladar sus
ovillos a ese cuarto. Juguetes rotos. Yacen esparcidos. Bolsas de plástico con
incontables hilos, agujas, dedales, botones. La lámpara roja. Sus gafas y su
costurero. El telar. La sobriedad que recuerda al esqueleto de una ballena
varada en cualquier playa.
Todo le recuerda a la muerte. Huelo
a ceniza. Los fantasmas viven aquí.
El cuerpo me vive ajeno. Ella no es
la que mueve sus miembros. Sobresale una sensación de irrealidad. Una
astronauta caminando torpemente por la luna. Días de dejar caminar el tiempo
tendida en el sofá. Telémaco casa. Telémaco cocina y baño. Cura la herida que
ni se quiere ni se puede ver. Solo tejer la mantiene aquí, junto a él que me
necesita tanto. Pienso que te pierdo. Me siento niña pequeña en las manos de un
niño pequeño. El único. Como por él.
Madre, si no comes tú, yo no como,
determinada voz creciendo de niño a hombre.
Me arranco las grapas porque se me
aferran demasiado a la piel. Quiero olvidarlas, tirarlas a la basura como si
con ese mi gesto desesperado pudiese olvidar su existencia. Mi existencia. Me
siento sombra. Veo el mundo solo él vivo a mi alrededor. El televisor está
constantemente encendido. Con sus mensajes externos, ajenos, emitidos desde
otro planeta, cómo era posible que las noticias no informaran de su nombre, del
entierro de mi hija. Todo era ruido, imágenes que se suceden en mi cabeza, una
y otra vez, una y otra vez repetidas, repetidas como si en la proyección
insistente de la película de mi vida, en algún momento imprevisible, pudiese
haber otro final. Busco en mi memoria como mi cuerpo superviviente busca el
cuerpo de mi cría. Mi cuerpo materno de cuarenta semanas creándola, alimentándola,
cobijándola, entraña caliente, privada e íntima. Mis pechos que habían hecho
leche.
Todo. Todo había sido arrasado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario