27 de outubro de 2017

Penélope tece (4)

Sentaba no obradoiro polas tardes. Pasaba a vista pola caixa de recordos. Choro. Choraba baixiño para que non a escoitasen nin os seus ósos. Bágoas que acababan convertidas en lamento morno que arrepiaba corpos, se houbera alí máis que fantasmas. A ultratumba que se nos manifiesta. Un anaco da miña carne morto. Eu a morta na vida dos vivos. Como explicar cando o útero sagrado é cadaleito. Cando constrúes co teu sangue coas túas células cos teus músculos as neuronas, o adn espiral atávico de novo corpo. De calostro e de leite. Cando os loquios cheiran á morte e non poden detelos as compresas de nais e bebés risoños e vivos. Como a morte nos adentros do teu corpo ronsel de silencio tatuado, indeleble. Como me convirto en habitante fronteiriza, en tránsito, de corpo alleo ó ciclo da vida, ó mundo dos vivos, ó mundo dos mortos. O meu corpo non está escrito en ningún libro. Muller baleira sen útero. Sen filla. Muller de leite morto, ninguén por beber. As fases do dó arrasan o corpo todo, ata esgotar as bágoas que agora son nobelos desfacéndose entre os meus dedos finos. Tómoos entre as miñas mans e tezo, tezo hora tras hora, día tras día, ata deixalos sen respostas. Os meus membros ríxidos. O día rendido marcha tras as cortinas estendidas de ese cuarto entre tebras.
Se sentaba en el taller por las tardes. Pasaba la vista por la caja de recuerdos. Lloro. Lloraba bajito para que no la oyesen ni sus huesos. Lágrimas que acababan convertidas en lamento tibio que erizaba cuerpos, si hubiese allí más que fantasmas. La ultratumba que se nos manifiesta. Un trozo de mi carne muerto. Yo la muerta en la vida de los vivos. Cómo explicar cuando el útero sagrado es ataúd. Cuando construyes con tu sangre con tus células con tus músculos las neuronas, el adn espiral atávico de nuevo cuerpo. De calostro y de leche. Cuando los loquios huelen a la muerte y no pueden detenerlos las compresas de madres y bebés sonrientes y vivos. Como la muerte en los adentros de tu cuerpo estela de silencio tatuado, indeleble. Como me convierto en habitante fronteriza, en tránsito, de cuerpo ajeno al ciclo de la vida, al mundo de los vivos, al mundo de los muertos. Mi cuerpo no está escrito en ningún libro. Mujer vacía sin útero. Sin hija. Mujer de leche muerta, nadie por beber. Las fases del duelo arrasan el cuerpo todo, hasta agotar las lágrimas que ahora son ovillos deshaciéndose entre mis dedos finos. Los tomo entre mis manos y tejo, tejo hora tras hora, día tras día, hasta dejarlos sin respuestas. Mis miembros rígidos. El día rendido se marcha tras las cortinas extendidas de ese cuarto entre tinieblas.


Ningún comentario:

Publicar un comentario