3 de novembro de 2017

Penélope tece (5)

Fotografía de Anna Gilabert


Tezo sen patrón porque a vida me rompeu o molde. Tezo por tecer. Por esquecer. Por concentrarme na tarefa. Por esquecerme de min. Tezo sen respirar, todas as cores sen sentido. Sinto no silencio a mirada oculta de Telémaco desde o marco da porta. Está preocupado, buscando o que queda das miñas creacións antano fermosas e perfectas, meticulosas e exactas, tan lonxe destas longas sucesións de teas sen sentido.
            Mamá, faime un xersei, dime baixiño e pésanme os seus ollos, que me crecen a cada segundo. Xa nin pegada da inocencia da infancia.
            Claro, fillo, mañá. E sen miralo sabiamos que o mañá nunca ía chegar. Porque desde aquela madrugada reinaba o imperio do continuo. Con frecuencia vexo o meu propio corpo tendido na padiola do quirófano. As présas dos médicos, que eran ós meus ollos só figuras brancas, verdes e azuis, correndo como formigas ás que se lles pisa o formigueiro. Ulises non puido entrar. Quedou petrificado nesa porta. Adiviño o seu xesto contrariado, tragando orgullo, como ousaban negarlle a entrada a el. A el. Intúo a súa preocupación. As súas preguntas sen resposta. A saliva seca como plástico na súa boca antes tan amada. Os seus puños contra a porta, intentando buscarme a través de calquera fenda. Sanitarios saen e entran. Soba os seus cabelos obsesivo. Eu son a destripada contra a mesa, chea de cables e aparatos, zunidos que non escoito, igual que non noto a esgazadura do bisturí fendéndome a carne suave do meu ventre inflamado. Cheira a queimado. Gasas. Mans do cirurxián remexéndome dentro, extraendo a miña criatura que non respira e ninguén nin nada lle devolve o alento. Morada e ríxida, xa fría, desprendida de min. Fisiolóxico e calmantes. A sonda na miña vexiga. A carne fresca tapada tras a gasa. A máscara que me durme e que me vive. Os electrodos na miña pel trazando ondas invisibles e impensables. O pulsioxímetro magoándome o maimiño. Cando abro os ollos, un segundo despois, Ulises estaba alí.
Fotografía de Anna Gilabert
Tejo sin patrón porque la vida me ha roto el molde. Tejo por tejer. Por olvidar. Por concentrarme en la tarea. Por olvidarme de mí. Tejo sin respirar, todos los colores sin sentido. Siento en el silencio la mirada oculta de Telémaco desde el marco de la puerta. Está preocupado, buscando lo que queda de mis creaciones antaño hermosas y perfectas, meticulosas y exactas, tan lejos de estas largas sucesiones de telas sin sentido.
            Mamá, hazme un jersey, me dice bajito y me pesan sus ojos, que me crecen a cada segundo. Ya ni rastro de la inocencia de la infancia.
            Claro, hijo, mañana. Y sin mirarlo sabíamos que el mañana nunca iba a llegar. Porque desde aquella madrugada reinaba el imperio del continuo. Con frecuencia veo mi propio cuerpo tendido en la camilla del quirófano. Las prisas de los médicos, que eran a mis ojos solo figuras blancas, verdes y azules, corriendo como hormigas a las que se les pisa el hormiguero. Ulises no pudo entrar. Se quedó petrificado en esa puerta. Adivino su gesto contrariado, tragando orgullo, cómo osaban negarle la entrada a él. A él. Intuyo su preocupación. Sus preguntas sin respuesta. La saliva seca como plástico en su boca antes tan amada. Sus puños contra la puerta, intentando buscarme a través de cualquier rendija. Sanitarios salen y entran. Se mesa sus cabellos obsesivo. Yo soy la destripada contra la mesa, llena de cables y aparatos, zumbidos que no escucho, igual que no noto el desgarro del bisturí sajándome la carne suave de mi vientre inflamado. Huele a quemado. Gasas. Manos del cirujano removiéndome dentro, extrayendo a mi criatura que no respira y nadie ni nada le devuelve el aliento. Morada y rígida, ya fría, desprendida de mí. Fisiológico y calmantes. La sonda en mi vejiga. La carne fresca tapada tras la gasa. La máscara que me duerme y que me vive. Los electrodos en mi piel trazando ondas invisibles e impensables. El pulsioxímetro lastimándome el meñique. Cuando abro los ojos, un segundo después, Ulises estaba allí.